the beginning of Anne.

"Anna Karenina" to książka, którą dość dawno temu przeczytałam jednym tchem. Mogłabym napisać wiele o jej niezliczonych walorach, a niejeden filolog znalazłby ich pewnie jeszcze więcej.

Z wielką rezerwą podchodziłam zawsze do wszelkich ekranizacji tak wybitnych dzieł. Wersja francuska z roku 1997 podobała mi się jedynie dlatego, że aktorka grająca tytułową bohaterkę była bardzo podobna do Anny z mojej wyobraźni.

Parę tygodni temu obejrzałam kolejną ekranizację. Tym razem z Keirą Knightley. Reżyser pracował już w podobnym składzie niejednokrotnie i przyznam szczerze, że za każdym razem jego filmy mnie wzruszały - w szczególności "Pokuta". Być może za sprawą świetnego Dario Marianelli, którego muzyka buduje charakterystyczny nastrój. Keira też bardzo dobrze sprawdza się w rolach kostiumowych. Ekranizacja dzieła Tołstoja pozostawiła jednak...wielki niedosyt. Doceniam zamysł scenarzysty, by celowo wprowadzić teatralizację. To wskazuje na fakt, że twórcy filmu nie chcieli ukazać fabuły w sposób oczywisty, bo treść książki taka absolutnie nie jest. Ja, niestety, jestem zdania, że wspomniana teatralizacja scenerii, akcji czy wypowiedzi wprowadziła niepotrzebny chaos i nienaturalność. Co więcej, uważam, że tylko Rosjanie potrafią najlepiej oddać klimat dzieł swoich przodków. Muzyka, zachowanie, gesty, mimika, scenariusz... Klasyka literatury rosyjskiej jest bardzo charakterystyczna, piękna i chyba za to kocha ją tak wielu ludzi na świecie. Przynajmniej ja.

Wydaje mi się, że dzieł takich jak "Anna Karenina" zekranizować się nie da. Za dużo tam różnorodnej treści. Każdy scenariusz zawsze pominie większą część, bez której ta książka istnieć nie może, bo dzięki Tołstojowi tworzy spójną, nierozerwalną, najlepszą całość.